Annenin Duygusal Yokluğu

Her bireyin annesiyle ilişkisi anneler gününde sosyal medyada gördüklerimiz kadar parlak olmayabilir. Her anne çocuğuna yeterince iyi bir annelik yap(a)mamış olabilir. Bazı kişilerin annesiyle arasında uzun mesafeler, karmaşık ilişkiler olabilir. Bazılarımız bir ebeveyn olarak anneye belki de hiç sahip olamamışız, belki de onu kaybetmişizdir. Her çocuk annesinin onu görmesini, saygı duymasını, güvende tutmasını, daima sevmesini, ihtiyaçlarını görmesini ve karşılamasını ister. Annesi çocuğuna “Varlığından memnunum”, “Senin için buradayım.” desin; bunları hissettirsin ister. Ne var ki pek çok olası sebepten anne bunları hissettirememiş, orada olamamış olabilir. Belki de anne daha iyisini yapmayı bilmiyordur. Kendisi de daha farklısını görmemiştir; bir referans noktası, rol modeli yoktur ki daha farklısını bilsin, uygulasın. Belki de anneye kendi çözemediği meseleleri yüzünden ulaşmak mümkün değildir. Bir yastadır, bir şekilde hastadır, ruhundaki yaraları iyileştirememiştir. Belki anne kendisi büyümemiştir. Sorumluluk almayı, yetişkin olmayı öğrenememiştir. Belki bakım vermesi gereken başka kişiler de vardır, çocuğa yetişememiş, yetememiştir... Liste uzar da gider. Ama gün sonunda çocuk duygusal ve hatta fiziksel olarak orada olmayan bir anne ile baş başadır. Eğer böyle bir anneyle, bakım verenle büyüdüyseniz, yani aslında kendi kendinizi büyüttüyseniz, sizin yaşadıklarınız ve yaşayamadıklarınız da yeterince geçerli ve gerçek. Kendine ebeveynlik etmek zordur. Ama bir yetişkin olduğunuzda artık bu sorumluluğu kendinizin alması gerektiğini bilirsiniz. Bunu yapmanın adımlarından biri zaman zaman bazı rehber kitaplara başvurmak olabilir. Özellikle Jasmin Lee Cori’nin bu kitabına göz atmanızı dilerim.

(Not: Bu yazı anneler gününde sosyal medyadaki anne-çocuk paylaşımlarından hareketle kaleme alınmış olsa da baba-çocuk ilişkisi için de benzer bir yerden düşünmek herhalde yanlış olmayacaktır.)