İlişki mi daha iyi, yalnızlık mı?

Bugün karşıma çıkan bir yazı vesilesiyle zihinlerimizdeki “yalnızlık” algısı üzerine düşünürken buldum kendimi. Kimimize göre bekarlık sultanlık, kimimize göre yalnızlık Allah’a mahsus. “Yanımda illa partnerim olmalı” diyen de var, “Benim kimseye ihtiyacım yok” diyen de. Hangisi “doğru”?

Elbette bunun doğrusu yanlışı yok; zaten doğru da, yanlış da çok göreceli kavramlar. Dahası, son derece indirgemeci bir yaklaşım bir olayı, durumu salt doğru-yanlış/ iyi-kötü olarak adlandırmak bana kalırsa. Daha çok; bir şeyin bizim için, belli durumlarda, uygunluğuna bakabiliriz, bakmalıyız. İhtiyacım ne, aldığım ne, verdiğim ne, bunlar ne kadar uyum içinde... gibi gibi sorular bizi anlamlı yerlere taşıyabilir diye düşünüyorum.

Hal böyle olunca, yalnızlığı da tek başına olumlu ya da olumsuz diye değerlendirmek sığ kalacaktır. Mesele yalnızken (ve ilişkideyken) neleri nasıl deneyimlediğimizde sanki esasında.

Araştırmalar gösteriyor ki mutlu ve doyumlu bulduğumuz ilişkiler bizim için çok çok değerli. Bu ilişkiler uyku kalitemizden tutun kaygı seviyemize; hayattan aldığımız doyumdan ebeveynlik pratiklerimize kadar pek çok sayısız konuyu olumlu etkiliyor; bize iyi geliyorlar. Ve fakat; içinde kendimizi mutsuz hissettiğimiz ilişkiler de bizi bir o kadar olumsuz etkileyebiliyorlar, bu ilişkiler ruhsal ve bedensel olarak bizi çok dezavantajlı hale getirme gücüne sahipler..

Durum bu olunca, yalnızlık kötüdür, herkesin her daim ilişkisi olmalıdır bakışının geçersizliğini anlamak mümkün hale geliyor sanıyorum. Sakin ve dingin bir yalnızlık, fırtınalı ve kaotik bir beraberlikten yeğdir, diyebiliriz. Hem ruhsal hem fiziksel sağlığımızı korur. Bizi zedeleyen, yıpratan bir ilişki deneyimindense kendimize besleyici kaynaklar oluşturduğumuz bir yalnızlık pek ala tercih olabilir.

Özetle; tek başına ne ilişki ne de yalnızlık tercih edilesi veya üstün değil; daha ziyade duruma ve öznel deneyime göre ‘iyi ilişki’ ya da ‘iyi yalnızlık’ tercih edilesi ve kıymetli olabilir...